متولد ماه مهر

از معاشرت با معمولی ها لذت می برم. کسانی که فکر نمیکنند gift هستند برای جهان!

تازگی نشانه های سطحی بودن را در خودم تشخیص میدهم اما نه پنهانش میکنم نه با آن میجنگم نه تظاهر میکنم که اینطور نیستم. از قضا وقتی تعهد ندارم که بی نقص باشم زندگی پذیرفتنی تر شده‌.

از اونجا که دیکته نانوشته غلط نداره گاهی لازمه بابت غلط دیکته ای هایی که داریم از خودمون قدردانی کنیم که جرئت کردیم حتی به غلط دیکته نوشتیم !

اگر شما هم مثل من تلویزیون ایران می بینید قطعا جمله بالا رو که آقایی به شکل ریتمیک در تیزر تبلیغاتی شامپو بس میخونه شنیدین.حالا منصفانه "حالا وقتشه که بس کنی" بیشتر به کمپ ترک اعتیاد ربط داره یا شامپو؟!

هوا امروز به قدری مطبوع و دلپذیره اگر نرید پیاده روی ناشکری کردین!

دوستی داشتم که اگر زیاد مینوشتم میگفت کمی سکوت هم بد نیست! جواب کامنت می دادم میگفت چقدر بیکاری !  پست های پشت سر هم میگذاشتم میگفت کار و زندگی نداری؟ دوست ما زبان تند و دل مهربانی داشت.این روزها یاد حرفهایش می افتم و به خودم نهیب میزنم ....

استیکرها شکل تصویری و مختصر ارتباط است؛ جای لحن در شکل نوشتاری کلام خالی بود و با صورتک احساس حین نوشتن پیام را منتقل میکنیم؛ مثلا خشم یا شرم‌‌. ولی استیکر بین ما مروج روابط شلخته شده یا ما را به این شلختگی ارتباطی کشانده. من در پیامک برای دوستم هرگز نمینوشتم فردا راس ساعت میرسم قلب بوس خوب بخوابی اما الان قلب و بوس میگذارند پشت یک پیام و صرفا جهت رعایت ادب و همدلی به همان شکل جواب میدهیم.

یادم نیست کجا خواندم: شیرجه های نزده کوفتگی های شدیدی به جا میگذارند.

یک ماه اخیرِ خودم را که مرور میکنم می بینم خوش گذران تر و بی خیال تر شده ام . فرصت ها را پس نمیزنم و کارهایم را کمتر به بعد موکول میکنم. تمام اینها یعنی نرم نرمک دانسته ام زندگی امروز است و فردا را به هیچ کس قول نداده اند.

*عنوان از خیام نیشابوری

برخورد پرسنل و کادر درمانی مراکز تامین اجتماعی گاها ایجاب میکنه یادآور بشیم رایگان بودن خدماتشون به این دلیل هست که پیش تر هزینه ها رو دریافت کردن و در مرکز خیریه مشغول به کار نیستن مراجعین و بیماران هم مددجو نیستن!

روی یک تکه کاغذ بخشی از روحتان را بچکانید

به اندازه جمله ای ساده یا بیتی شعر

بعد در جیب یا کیفش گذارید.

می بیند لبخند میزند حالش خوش میشود.

*عنوان از سعدی

از بیراهه رفتیم. صخره ها و تخته سنگ ها شیب تندی داشت و موبایل از یک جایی به بعد آنتن نداشت. دوتایی تنها بودیم.راه صعب العبور بود و ما تجهیزات حرفه ای همراه نداشتیم. نه میشد برگردیم نه میشد برویم. راه را که پیدا کردیم دوست گفت خدایا شکرت زمین زیر پامون صافه سفته و بغض کردیم.

چهارساله به مو رسیده و پاره نشده. وقتی می افتم رو دور خستگی و غر زدن منو میشنوی و وقتی تو میگی راهی نداریم منم که یادآوری میکنم اسمش قهر نیست اما مدتی دور از هم هوا بخوریم! چهار سال شده که یاد گرفتیم حال خوش هم باشیم. امشب که پرسیدی حالت با من چه طوره دیدم خوبِ با تو بودنم .

داشت سوار ماشین میشد یکباره چشمش خورد به گوشه سپر‌. گفت: شکسته، چرا عوضش نکردی؟ گفتم خیلی معلوم نیست.جواب داد: معلومه؛ تو چشمت عادت کرده.